ای دوست من،من آن نیستم که
مینمایم.نمود پیراهنی است که
به تن دارم پیراهنی بافته زجان
که مرا از پرسش های تو و تو را
از فراموشی من در امان میدارد
آن منی که در من است
ای دوست،در خانه خاموشی
ساکن است و تا ابد همان جا
میماند،ناشناس و در نیافتنی
من نمی خواهم هر چه میگویم
باور کنی و هر چه میکنم
بپذیری
زیرا سخنان من چیزی جز صدای
اندیشه های تو و کارهای من
چیزی
جز عمل آرزو های تو نیستند
اما دوست دارم حرفهایم را
بخوانی
چون من هم انسانم و انسان نیاز
به فهمیده شدن دارد
تمام حرف های دل من این است
من عشق را با نام تو آغاز کردم
در هر کجای عشق هستی
.....آغاز کن مرا.....
 

 

دلم یه برف درست و حسابی می خواد که ساعت ها بشینم روش و  بهش نگاه کنم . یاد دورانی که گذشت کنم که با هم ادم برفی درست میکردیم و با هم یه عالمه بازی میکردیم . یادش بخیر .

م.آ: ما امسال رنگ برف و ندیدیم کاش همون مشهد  میموندم   منو  چه  به درس  خوندن کاش درک کنی فقط به خاطر توئه.

چشم بارون خورده ي خيس نم نم و برگ ريز ناي پاييز پنجره ي بازو بوي خاكو يه خيابون خيس خيس انگار توي اين شهر همه مردن هيچ كسي نيست دلم شده مثل خزون نه عشقي نه ياري شدم تك و تنها يه قطره تو بيابون مثل اون برگ زرد بي نفس توي خيابون خودم كم غصه دارم يه دل دارم تو سينه دربو داغون دلم ميخواد برم تو ايوون از ته دل گريه كنم دستمو بگيرم زير بارون نفسي تازه كنم آخه بارون منو ياد يارم ميندازه ياد اون دلدار ميندازه كه ميشد سرو رو شونه هاش گذاشت چشمارو بست كوله بار غصه هارو زمين گذاشت رفت و رفت پا توي جنگل گذاشت همون جايي كه آدم دل ميبازه دل سنگم واست قصه ميسازه همون جايي كه عشق معني ميگيره اين روزگاره وحشي طعم زندگي ميگيره برم شايد دلم وا شه پر از گريس بخنده از غصه ها رها شه.